Krajnik Górny to wieś położona w północno – zachodniej części gminy Chojna, w odległości około 11 km od siedziby gminy. Zajmuje obszar o powierzchni 3,42 km2. Wieś położona jest wzdłuż dróg powiatowych. Wieś leży na zachodnim stoku wzgórza wypiętrzonego po jej wschodniej stronie, otoczona łąkami i polami, poprzecinanymi starymi traktami obsadzonymi alejami kasztanowo lipowo klonowymi. Połączona alejami z parkiem w Zatoni Dolnej. Krajnik Górny to wieś położona w północno – zachodniej części gminy Chojna, w odległości około 11 km od siedziby gminy. Do siedziby powiatu w Gryfinie odległość wynosi ok. 35 km.

Pierwsza historyczna wzmianka o miejscowości pochodzi z 1270 r., pojawia się pod nazwą Creyenic, jednakże nie jest pewne czy dotyczyło to miejscowości Krajknik Dolny czy Krajnik Górny. Średniowieczny owalnicowy układ wsi wskazuje na lokację wsi przez margrabiów brandenburskich. W źródłach historycznych z 1337 roku występuje pod nazwą Kregenick jako lenno rodu von Fiddichow. W 1372 roku była tu siedziba lenników margrabiów brandenburskich – rodu von Wedel. Od 1445 roku do wojny trzydziestoletniej wieś była siedzibą rodziny von Strauss. Wojna spowodowała wyludnienie i duże zniszczenia we wsi. W 1664 roku została wykupiona przez rodzinę von Kanstein z Kostrzyna. Nie całe trzydzieści lat później (1671 r.) została włączona do majątku Doroty z elektorów brandenburskich ze Schwedt. Dzięki niej wieś odbudowano ze zniszczeń wojennych. Kolejna wojna (7 – letnia) skutkuje kolejnym spustoszeniem wsi, tym razem przez wojska rosyjskie. Po 1788 zostaje włączona w dobra królewskie Hohenzollernów. Chłopi i zagrodnicy zwolnieni zostali z powinności wobec dworu. Dokumenty z 1814 roku podają, że we wsi istniała szkoła, która mieściła się prawdopodobnie w budynku nr 8 w pobliżu kościoła. Od 1827 roku dawne dobra lenne należą do rodziny von Humbert. Majątek pozostaje we władaniu rodziny von Humbert do1945 roku. W początku XVII wieku dwór we wsi należał do rodziny von Strauss, który został splądrowany w czasie wojny trzydziestoletniej. Dwór został odbudowany i zasiedlony w latach 80. XVII wieku przez nowych właścicieli. W 1829 roku wzniesiono nowy pałac, który w czasie wycofywania się wojsk niemieckich został spalony. Charakterystyczne w wyglądzie ulic Krajnika były mury z kamienia łamanego, zwieńczone kutą balustradą, poprowadzone wzdłuż północnych pierzei oraz wokół placu jeszcze fragmentami zachowane.